.

Καρκίνος παχέος εντέρου και ορθού

Προηγούμενη σελίδα: Αρχική    

 

 

 

Σε αυτή τη σελίδα:

-Ανατομία και λειτουργία του εντέρου

-Αίτια και παράγοντες κινδύνου

-Συμπτώματα

 

Επόμενη σελίδα: Πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση

 

 

 

Δείτε επίσης:

Πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση

Σταδιοποίηση

Η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου

Η θεραπεία του καρκίνου του ορθού

Ανατομία και λειτουργία του εντέρου

Έντερο αποκαλούμε το τμήμα του πεπτικού σωλήνα που ξεκινά αμέσως μετά το στομάχι και φτάνει έως τον πρωκτό. Το μήκος του είναι περίπου 8,5-9,5 μ. και έχει τη μορφή ενός συνεχιζόμενου σωλήνα μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα. Διακρίνεται σε λεπτό και σε παχύ έντερο.

Το λεπτό εκτείνεται από τον στόμαχο μέχρι το παχύ έντερο και έχει μήκος 6 - 6,5 μ.

Το παχύ έντερο έχει μήκος 1,5-2 μ. και είναι ευρύτερο από ό,τι το λεπτό έντερο, με πλάτος 6,5 εκ. περίπου. Αποτελείται από τρία ανισομήκη τμήματα, το τυφλό έντερο μετά της σκωληκοειδούς απόφυσης, το κόλον (ανιόν, εγκάρσιο, κατιόν και σιγμοειδές) και το απευθυσμένο ή ορθό.

Το εντερικό περιεχόμενο προωθείται, μέσω της ειλεοκολικής (ή ειλεοτυφλικής) βαλβίδας (η ένωση λεπτού και παχέος εντέρου) στο

τυφλό, που αποτελεί την πρώτη μοίρα του παχέος εντέρου. Το τυφλό εντοπίζεται στο δεξιό και κάτω μέρος της κοιλιάς. Οφείλει το όνομά του στο γεγονός ότι προς τα κάτω απολήγει τυφλά, ενώ προς τα άνω συνεχίζεται με κατεύθυνση προς το ανιόν κόλον. Λίγο πιο κάτω από την ειλεοκολική βαλβίδα παρατηρείται ένα άνοιγμα που οδηγεί στο

εσωτερικό της σκωληκοειδούς απόφυσης. Η σκωληκοειδής απόφυση είναι ένας στενός, τυφλός σωλήνας, μήκους 6-10 εκατοστών.

Το ανιόν κόλον, μήκους 13-15 εκ., εντοπίζεται στο δεξιό πλάγιο της κοιλίας. Λίγο πιο κάτω από το ήπαρ μεταπίπτει στο εγκάρσιο κόλον,

σχηματίζοντας τη δεξιά κολική καμπή. Το εγκάρσιο κόλον πορεύεται οριζόντια με κατεύθυνση από τα δεξιά προς τα αριστερά και μεταπίπτει στο κατιόν κόλον, λίγο πιο κάτω από το σπλήνα, σχηματίζοντας την αριστερή κολική καμπή. Το κατιόν κόλον, μήκους 20-25 εκ., εντοπίζεται στο αριστερό πλάγιο της κοιλιάς.

Το κατιόν κόλον στο κάτω άκρο του μεταπίπτει στο σιγμοειδές κόλον, το οποίο πλησιάζει ξανά προς τη μέση γραμμή του σώματος και οφείλει το όνομά του στις καμπές που παρουσιάζει, που μοιάζουν με το τελικό σίγμα. Το σιγμοειδές καταλήγει στο ορθό ή απευθυσμένο, την τελική μοίρα

του παχέος εντέρου. Στη λήκυθο του ορθούκοπροδόχο λήκυθο), μια διεύρυνση στο κατώτερο τμήμα του ορθού, συσσωρεύονται τα κόπρανα

και τα αέρια πριν από την αφόδευση. Με τη διαδικασία της αφόδευσης, τα κόπρανα αποβάλλονται μέσω του πρωκτού.

Το τοίχωμα του παχέος εντέρου 

Η κατανόηση της δομής του τοιχώματος είναι σημαντική για την σταδιοποίηση του καρκίνου του παχέος εντέρου. 

Αποτελείται από 4 χιτώνες οι οποίοι από έξω προς τα μέσα είναι:

  1. Ο ορογόνος (περισπλάχνιο πέταλο του περιτόναιου)
  2. Ο μυικός ( 2 στιβάδες: έξω επιμήκης και έσω κυκλοτερής )
  3. Ο υποβλεννογόνιος ( χαλαρός συνδετικός ιστός, αγγεία και νεύρα)
  4. Ο βλεννογόνος : από τα επιθηλιακά κύτταρα του βλεννογόνου ξεκινά το 95% των νεοπλασμάτων του παχέος εντέρου.

Το σπουδαιότερο μέρος της πέψης τελείται από το λεπτό έντερο. Η κύρια λειτουργία του λεπτού εντέρου είναι να απορροφά τα θρεπτικά συστατικά από τροφές που διασπώνται στο στομάχι. Το παχύ έντερο απορροφά το νερό από τα παχύρευστα και στέρεα υπολείμματα των τροφών και τα μετασχηματίζει σε κόπρανα, τα οποία αποβάλλονται από το σώμα μέσω του πρωκτού.

Πόσο συχνός είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού;

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού είναι ο τρίτος πιο συχνός τύπος καρκίνου που διαγιγνώσκεται στο δυτικό κόσμο. Κάθε χρόνο παγκοσμίως, περισσότεροι από 1.200.000 άνθρωποι θα διαγνωσθούν με καρκίνο του παχέος εντέρου και ορθού, ενώ, δυστυχώς, μέσα στο ίδιο έτος παγκοσμίως θα χάσουν τη ζωή τους περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι από τον ίδιο καρκίνο.

Όπως και οι περισσότερες μορφές καρκίνου, είναι συχνότερος σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς άνω του 80% αυτών των καρκίνων διαγιγνώσκονται σε άτομα άνω των 60 ετών.

Αίτια και παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού

Στους περισσότερους ασθενείς, τα αίτια ανάπτυξης του καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού παραμένουν άγνωστα.

Γνωρίζουμε ότι κάποιες ιατρικές καταστάσεις, συνήθειες της καθημερινής μας ζωής αλλά και κληρονομικοί παράγοντες μπορούν να αυξήσουν τη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου ή του ορθού

Οι πιο κοινές επιβλαβείς καθημερινές μας συνήθειες περιλαμβάνουν μια δίαιτα πλούσια σε λίπη και επεξεργασμένα κρέατα, την παχυσαρκία, την περιορισμένη άσκηση, και το κάπνισμα.

Μερικοί άνθρωποι παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου, δεδομένου ότι έχουν κληρονομήσει ένα ελαττωματικό γονίδιο.

Σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες φαίνεται ότι η έλλειψη της Βιταμίνης D συμβάλει στην αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης κολοορθικού καρκίνου ενώ η αναπλήρωση της μειώνει τον κίνδυνο αυτό. Με παρόμοιο τρόπο φαίνεται ότι έλλειψη της Βιταμίνης D σε ασθενείς που πάσχουν από κολοορθικό καρκίνο επιδεινώνει και επιταχύνει την εξέλιξη της νόσου.

Δίαιτα

Υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η υψηλή πρόσληψη θερμίδων, μια δίαιτα πλούσια σε λίπη και κόκκινο κρέας (κυρίως επεξεργασμένα κρέατα, όπως τα λουκάνικα ή το μπέικον) μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Η μεγαλύτερη αύξηση του κινδύνου φαίνεται να εμφανίζεται στους ανθρώπους που καταναλώνουν δύο ή περισσότερες μερίδες κόκκινου ή επεξεργασμένου κρέατος την ημέρα. Οι άνθρωποι που τρώνε λιγότερο από δύο μερίδες την εβδομάδα φαίνεται να έχουν το χαμηλότερο κίνδυνο.

Δεν έχει διαπιστωθεί η σχέση μεταξύ της κατανάλωσης πουλερικών και αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού. 

Μια διατροφή χαμηλής περιεκτικότητας σε φρούτα και φρέσκα λαχανικά μπορεί επίσης να αυξήσει τον κίνδυνο.

Η αυξημένη πρόσληψη ασβεστίου, η κατανάλωση συμπληρωμάτων ασβεστίου και βιταμίνης D και η συχνή λήψη ασπιρίνης φαίνεται να μειώνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης ορθοκολικού καρκίνου.

Τρόπος ζωής

2

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού είναι συχνότερος σε άτομα που ασκούνται ελάχιστα, που ακολουθούν μια καθιστική ζωή και είναι υπέρβαροι. Είναι επίσης πιο συχνός σε άτομα που έχουν καπνίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, 20 ή περισσότερα χρόνια.

Νοσήματα του εντέρου

Οι άνθρωποι που πάσχουν από ελκώδη κολίτιδα ή νόσο του Crohn (παθήσεις του βλεννογόνου του

εντέρου) για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν επίσης αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού.

Πολύποδες

Πολύποδα χαρακτηρίζουμε κάθε μόρφωμα που σχηματίζεται και προβάλλει στην εσωτερική επιφάνεια (βλεννογόνο) του εντέρου. 

Οι πολύποδες ποικίλουν σε μέγεθος, σχήμα και εντόπιση μέσα στο παχύ

έντερο και είναι συχνό φαινόμενο ιδίως όσο αυξάνεται η ηλικία. Ο εντοπισμός τους έχει μεγάλη σημασία καθώς μια υποομάδα τους μπορεί

να εξελιχθεί σε καρκίνο, αποτελούν δηλαδή το καλόηθες στάδιο πριν την δημιουργία του καρκίνου.

Διακρίνονται σε νεοπλασματικούς και μη

Οι μη νεοπλασματικοί στερούνται της δυνατότητας μετατροπής σε καρκίνο και περιλαμβάνουν τους υπερπλαστικούς πολύποδες, εκείνους από κατακράτηση βλέννης, τα αμαρτώματα, τις λεμφοειδείς αθροίσεις και τους φλεγμονώδεις πολύποδες.

Οι νεοπλασματικοί ή αδενωματώδεις πολύποδες έχουν τη δυνατότητα κακοήθους μετατροπής. Η συχνότητα της μετατροπής αυτής αυξάνεται στους ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, στην ύπαρξη πολλαπλών πολυπόδων και στους πολύποδες μεγαλύτερους του 1 εκατοστού, με

υψηλού βαθμού δυσπλασία ή που επικρατεί ο θηλώδης ιστός (οι αδενωματώδεις πολύποδες διακρίνονται ανάλογα με την περιεκτικότητά τους σε θηλώδη ιστό, σε 1) σωληνώδη αδενώματα, 2) σωληνωθηλώδη αδενώματα ή 3) θηλώδη αδενώματα).

Το 70% των πολυπόδων που ανευρίσκονται κατά την κολονοσκόπηση είναι αδενωματώδεις, δηλαδή παρουσιάζουν τη δυνατότητα μετατροπής σε καρκίνο και επομένως πρέπει να αφαιρεθούν άμεσα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεσολαβούν πολλά στάδια από τη δημιουργία του πολύποδα έως την εμφάνιση του καρκίνου, το οποίο και μεταφράζεται σε πολλά χρόνια κατά τα οποία έχουμε τη δυνατότητα με την κολονοσκόπηση να τους ανακαλύπτουμε εγκαίρως και να τους αφαιρούμε

Ξεκινώντας τον έλεγχο με κολονοσκόπηση στην ηλικία των 50 ετών (ή νωρίτερα εάν υπάρχει θετικό οικογενειακό ιστορικό) και επαναλαμβάνοντας την ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έχουμε τη δυνατότητα να προλάβουμε την εξέλιξη της νόσου. 

Εάν κατά την κολονοσκόπηση βρεθεί ένας πολύποδας, αυτός θα πρέπει να αφαιρείται εξ ολοκλήρου και να αποστέλλεται για βιοψία. Πρέπει επίσης να αναζητούνται και να αφαιρούνται συνυπάρχοντες πολύποδες σε όλη την έκταση του εντέρου καθώς η πιθανότητα ύπαρξης και άλλων αδενωμάτων σε ασθενείς με γνωστό αδένωμα είναι 40% περίπου. Εφόσον δεν ανευρίσκεται κακοήθεια στη βιοψία και η αφαίρεση είναι ολική δεν χρειάζεται άλλη θεραπεία. Αντίθετα, σε περίπτωση που ανακαλύπτεται κακοήθεια τότε επιβάλλεται η χειρουργική εξαίρεση. 

Προκαλούν συμπτώματα οι πολύποδες; 

Παρόλο που οι πολύποδες είναι πολύ συχνοί, σπάνια προκαλούν συμπτώματα και γι αυτό το λόγο είναι σημαντική η αναζήτησή τους σε

προγραμματισμένο προσυμπτωματικό έλεγχο (screening) με κολονοσκόπηση. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλοι πολύποδες μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία με την παρουσία αίματος αναμεμιγμένου με τα κόπρανα.

Κληρονομικά ελαττωματικά γονίδια

Οι άνθρωποι που έχουν έναν ή περισσότερα μέλη της οικογένειας τους με καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού παρουσιάζουν υψηλότερο

κίνδυνο να αναπτύξουν τον

ίδιο καρκίνο. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν εκείνοι των οποίων έχει

διαγνωστεί καρκίνος του παχέος εντέρου σε ένα στενό μέλος της οικογένειας τους (πρώτου βαθμού συγγένειας, όπως ένας γονέας, αδελφός ή αδελφή) κάτω από την ηλικία των 50 ετών, ή όταν υπάρχει καρκίνος παχέος εντέρου ή καρκίνου του ορθού σε περισσότερα μέλη από την ίδια πλευρά μιας οικογένειας (δηλαδή από την πλευρά της μητέρας ή του πατέρα).

Οι άνθρωποι που ανησυχούν για τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου, λόγω του

οικογενειακού ιστορικού τους, μπορούν να συμβουλευτούν έναν ογκολόγο,ο οποίος θα αναλύσει προσεκτικά τη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου βασιζόμενος στο οικογενειακό ιστορικό. 

Όσοι παρουσιάζουν θετικό οικογενειακό ιστορικό πρέπει να υποβάλλονται τακτικά και από μικρότερη ηλικία σε κολονοσκόπηση. Μιλήστε με έναν ογκολόγο για περισσότερες πληροφορίες. 

Περίπου 15% των ασθενών με ορθοκολικό καρκίνο έχουν οικογενειακό ιστορικό της νόσου σε συγγενή πρώτου βαθμού. Το υπόλοιπο 85% αναφέρεται ως σποραδικός καρκίνος.

Τα κύρια κληρονομικά σύνδρομα προδιάθεσης καρκίνου του παχέος εντέρου και ορθού : FAP και HNPCC

Υπάρχουν δύο σημαντικά κληρονομικά σύνδρομα που σχετίζονται με την ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου :

-η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (FAP) και

-ο κληρονομικός μη πολυποδιασικός καρκίνος του παχέος εντέρου (HNPCC). 

Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν FAP ή HNPCC έχουν πολύ υψηλό κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού σε μικρότερη ηλικία.

Οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (FAP)

Η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (Familial Adenomatous Polyposis - FAP) χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση εκατοντάδων έως και χιλιάδων πολυπόδων στο παχύ έντερο του ασθενούς.

Σε αυτή οφείλεται το 0.5 με 1% του συνόλου των καρκίνων του παχέος εντέρου.

Εμφανίζεται νωρίς, από το δέκατο πέμπτο έως το τριακοστό έτος της ηλικίας. Ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου σε περίπτωση μη αφαίρεσης των πολυπόδων είναι 100%. Η συχνότητα της πάθησης στο γενικό πληθυσμό είναι 1 / 8000.

Σήμερα είναι γνωστό ότι η FAP προκαλείται από κληρονομούμενες (germline) μεταλλάξεις στο ογκοκατασταλτικό γονίδιο Adenomatous Polyposis Coli - APC2,3.

Στόχος της θεραπείας των ασθενών με οικογενή πολυποδίαση είναι η έγκαιρη αντιμετώπισής τους πριν από την εμφάνιση καρκίνου (συνιστάται ολική κολεκτομή την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής τους). Η κατάλληλη ηλικία για επέμβαση εξαρτάται από την βαρύτητα της νόσου, γεγονός το οποίο καθορίζεται από τον αριθμό και το μέγεθος των πολυπόδων.

Κληρονομικός μη πολυποδιασικός καρκίνος του παχέος εντέρου (HNPCC - Σύνδρομο Lynch)

Ο κληρονομικός μη πολυποδιασικός καρκίνος του παχέος εντέρου είναι μια συχνή μορφή κληρονομικού καρκίνου του παχέος εντέρου και αντιπροσωπεύει το 5% όλων των περιπτώσεων.

Η γενετική βάση για την εμφάνιση της νόσου είναι γνωστή. Οι ασθενείς αυτοί κληρονομούν μία μετάλλαξη σε ένα από τα γονίδια που ελέγχουν τη διεργασία επιδιόρθωσης του DNA προσδίδοντας τον μοριακό χαρακτηρισμό της μικροδορυφορικής αστάθειας (MSI). Οι περισσότερες περιπτώσεις προκύπτουν από μετάλλαξη των γονιδίων hMLH1 και hMSH2.

Η μεγάλη πλειοψηφία των καρκίνων του παχέος εντέρου αρχίζουν ως πολύποδες. Στην περίπτωση του κληρονομικού μη πολυποδιασικού καρκίνου του παχέος εντέρου (HNPCC) ο καρκίνος εξελίσσεται γρήγορα από έναν φαινομενικά φυσιολογικό βλεννογόνο (εσωτερική επένδυση του εντέρου).

Θεωρούνται υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη κληρονομικού μη πολυποδιασικού καρκίνου του παχέος εντέρου τα άτομα από οικογένειες με:

--Τουλάχιστον τρία μέλη της οικογένειας να έχουν διαγνωστεί με κάποιο καρκίνο που σχετίζεται με το σύνδρομο HNPCC (καρκίνο του παχέος εντέρου, του μαστού, του παγκρέατος, των ωοθηκών, του ενδομητρίου, του λεπτού εντέρου, του ουροποιητικού ή των χοληφόρων)

--Ένα από τα τρία αυτά μέλη της οικογένειας πρέπει να είναι συγγενείς πρώτου βαθμού (γονείς, παιδιά, ή αδελφός).

--Τουλάχιστον δύο διαδοχικές γενιές της οικογένειας θα πρέπει να επηρεάζονται.

--Τουλάχιστον ένας από αυτούς τους συγγενείς πρέπει να έχει διαγνωστεί με καρκίνο πριν την ηλικία των 50 ετών.

--Ο ογκολόγος σας πρέπει να έχει αποκλείσει την οικογενή αδενωματώδη πολυποδίαση (FAP) ή άλλο κληρονομικό σύνδρομο καρκίνου του παχέος εντέρου.

Ο μέσος όρος ηλικίας της διάγνωσης ασθενούς φορέα μετάλλαξης με καρκίνο του παχέος εντέρου είναι τα 44 έτη, ενώ στον σποραδικό (αυτόν δηλαδή που αναπτύσσεται τυχαία) καρκίνο είναι τα 71 έτη

Οι ασθενείς με τις μεταλλάξεις αυτές έχουν 80% πιθανότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους να αναπτύξουν καρκίνο του παχέος εντέρου, ενώ προσβάλλεται κυρίως το δεξιό κόλον, σε αντίθεση με τους σποραδικούς καρκίνους που εντοπίζονται συχνότερα στο αριστερό κόλον, είναι υψηλού βαθμού κακοήθειας κατά τη διάγνωση αλλά παρουσιάζουν συνήθως καλύτερη πρόγνωση (εξέλιξη) σε σχέση με τους καρκίνους του παχέος εντέρου οι οποίοι δεν παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη μετάλλαξη.

Όσοι παρουσιάζουν το σύνδρομο HNPCC μπορεί να εμφανίζουν σύγχρονους (δηλαδή ταυτόχρονα) και μετάχρονους (που εμφανίζονται διαδοχικά στο χρόνο) καρκίνους του παχέος εντέρου αλλά και άλλα πρωτοπαθή κακοήθη νεοπλάσματα όπως του παγκρέατος, του λεπτού εντέρου, των χοληφόρων, του στομάχου, του ενδομητρίου, των ωοθηκών και του ουροποιητικού συστήματος. Ο πιο συχνός είναι το αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου.

Τα μέλη των οικογενειών με HNPCC θα πρέπει να υποβάλλονται σε τακτικές εξετάσεις ανίχνευσης καρκίνου του παχέος εντέρου με κολονοσκόπηση ξεκινώντας από την ηλικία των 20 ετών ή σε ηλικία μικρότερη κατά 5 έτη από τη νεότερη ηλικία εμφάνισης της νόσου στην οικογένεια. Οι γυναίκες θα πρέπει επίσης να ελέγχονται για καρκίνο του ενδομητρίου.

Η πρόγνωση των ασθενών με HNPCC φαίνεται ότι είναι καλύτερη σε σύγκριση με των σποραδικών περιστατικών κολοορθικού καρκίνου.

Άλλα, σπανιότερα, πολυποδιασικά σύνδρομα που σχετίζονται με την ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού

Σύνδρομο νεανικής πολυποδίασης (JPS)

Σύνδρομο Peutz-Jeghers (PJS)

Σύνδρομο Turcot

Σύνδρομο Gardner

Σύνδρομο Canada-Cronkhite

Νόσος Cowden

Κάπνισμα

Οι καπνιστές για τουλάχιστον 20 χρόνια διατρέχουν τριπλάσιο κίνδυνο εμφάνισης αδενωμάτων μικρού μεγέθους. Υπολογίζεται ότι 5.000 με 7.000 θάνατοι από καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μπορούν να αποδοθούν στο κάπνισμα.

Τα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού

Τα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού μπορεί να περιλαμβάνουν οποιοδήποτε από τα ακόλουθα:

• αίμα στα κόπρανα. Το αίμα μπορεί να είναι έντονα κόκκινο ή πιο σκούρο σε χρώμα και αναμεμιγμένο με τα κόπρανα.
• αλλαγή των συνηθειών της κενώσεως του εντέρου, δηλαδή διάρροια ή δυσκοιλιότητα, χωρίς προφανή λόγο, που διαρκεί για περισσότερο από έξι εβδομάδες, ενώ ο ασθενής προηγουμένως είχε φυσιολο­γικές συνήθειες κενώσεως.
• ανεξήγητη απώλεια βάρους
• πόνος στην κοιλιά ή την πύελο
• συνεχής αίσθηση ατελούς κένωσης του εντέρου.

Η απώλεια αίματος με τα κόπρανα, η οποία μπορεί και να μην είναι ορατή με γυμνό μάτι (μικροσκοπική), έχει ως αποτέλεσμα ο ασθενής να παρουσιάζει με την πάροδο των μηνών αναιμία. Η κόπωση είναι ένα σύμπτωμα τόσο του καρκίνου όσο και της αναιμίας. Η αναιμία μπορεί επίσης να προκαλέσει πολλά άλλα συμπτώματα όπως δύσπνοια, ταχυκαρδία και άλλα. (Διαβάστε περισσότερα για τα

συμπτώματα της αναιμίας και την αντιμετώπισή της στο τμήμα που αναλύει τις «παρενέργειες της θεραπείας-αναιμία»)

Σπανιότερα ο καρκίνος μπορεί να εκδηλωθεί με συμπτώματα οξείας απόφραξης του εντέρου (ειλεός), μια κατάσταση απειλητική για τη ζωή και η οποία χρήζει άμεσης χειρουργικής αντιμετώπισης :

• έμετος
• αναστολή προώθησης του εντερικού περιεχομένου (κοπράνων και αερίων)

• πόνο στην κοιλιά
• διάταση της κοιλιάς

Καθώς ο καρκίνος του παχέος εντέρου εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών, αυτά τα συμπτώματα σε νεότερους ανθρώπους συχνότερα οφείλονται σε άλλα προβλήματα του εντέρου, όπως αιμορροΐδες, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου ή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου. Παρά το γεγονός όμως, ότι αυτά τα συμπτώματα μπορούν να προκληθούν και από άλλες παθολογικές καταστάσεις εκτός από τον καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού, είναι σημαντικό ο έλεγχος να είναι ενδελεχής και να αποκλείεται πάντα η ύπαρξη κακοήθειας.

Εάν παρουσιάζετε συμπτώματα τα οποία δεν βελτιώνονται μέσα σε λίγες εβδομάδες, ή εάν τα συμπτώματά αυτά επιδεινώνονται ταχέως, είναι σημαντικό να υποβληθείτε εγκαίρως σε εξετάσεις με σκοπό τη σωστή διάγνωση και τον αποκλεισμό της ύπαρξης κακοήθειας